Μια μέρα στο Chau Doc στο Βιετνάμ

«Νύχτα, τη μοναξιά, φτάνουν σε μια ξένη πόλη - αυτό το αίσθημα της ασφυξίας δικές ασημαντότητα δίπλα στο σώμα, πιο σύνθετη σε χίλιες φορές. Αρκεί να το επόμενο πρωί για να βρείτε τον κεντρικό δρόμο, και ό, τι έρχεται για? Θα εγκατασταθούν σε μια νέα θέση. «(Albert Camus)

Chau Doc - μια μικρή επαρχιακή πόλη στο Δέλτα του Μεκόνγκ σχεδόν στα σύνορα με την Καμπότζη.

Νύχτα άφιξη και την αναζήτηση στόχων

Τέσσερις η ώρα το πρωί. Η στάση του λεωφορείου, τα συναισθήματα, κάπου στην άκρη του κόσμου. Σταθμοί της Phuong Trang είναι πάντα αρκετά μακριά για να χαθείτε, μακριά από τον πολιτισμό. ψαχούλεμα Προσεκτικά στο σκοτάδι, στενά σκαλοπάτια μέταλλο. Την ίδια στιγμή από όλες τις πλευρές συρρέουν οι οδηγοί ταξί και motobaykery (με μηχανάκι), κουνώντας τα χέρια τους, Gulden, συναγωνίζονται με κάθε προσφέρουν τις δικές τους μεταφορές. Νυσταγμένα βούρτσες από καμπίνες, προσπαθώντας μάταια να καταλάβουν πού βρισκόμαστε. Βουητό κινητήρες, τα φώτα αναμμένα, πολύχρωμα αποσκευές των επιβατών του πλοίου. Ακριβώς ένα λεπτό, η αναστάτωση είναι πάνω, και παραμένουμε στη μέση του ένα σκονισμένο δρόμο στην απομόνωση. Στις τρεις πλευρές του κόσμου σέρνεται κολλώδη σκοτάδι, γεμάτο με το κελάηδημα των τζιτζικιών. Εμείς βιασύνη μπροστά - εκεί, όπου μέσα από το πυκνό φύλλωμα δυσδιάκριτα τα φώτα ψίθυρος της κυκλοφορίας και τα ελαστικά. Ως εκ θαύματος, έχασε στο σκοτάδι μοναχικό motobayker, κουνώντας προς την κατεύθυνση της κίνησης μας, επεκτείνει σημαντικά: «Μαφία» ...

Αντί απειλητικό κακοποιών συναντάμε τους οδηγούς από το ίδιο ταξί μοτοσικλέτα, αλλά ανεπίσημο. Μια απλή ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί με την τοποθεσία μας. Αβεβαιότητα βήμα για την πρώτη διασταύρωση από τους δείκτες στους δρόμους. Φτάνουμε από το φορητό υπολογιστή σακίδιο, ανοίξτε το χάρτη και κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να ταιριάζει με τις λέξεις με πινακίδες που εμφανίζονται στην οθόνη. Οι ενέργειές μας προσέλκυσε την προσοχή των σπάνιων περαστικούς εκείνη την εποχή, και ένα λεπτό αργότερα βρισκόμαστε σε μια πολύ περίεργη εταιρείας, που αποτελείται από τις δίτροχες χειράμαξες, ο οδηγός του μοτοποδηλάτου και αμφίβολη άντρας με μια παχιά χρυσή αλυσίδα και κρεμαστό κόσμημα στο στήθος του, σαν ένα σύμβολο του δολαρίου. Hit μας σε αυτή την κατάσταση κάπου στις παρυφές της περιοχής της Μόσχας, ήταν ικανός να είναι στο lam. Αλλά θα πάμε με το πνεύμα, πάρτε μια βαθιά ανάσα και να τεθεί σε διάλογο. Κανένας από τυχαία βοηθός δεν μιλάει στα αγγλικά. Με τη γεωγραφία, προφανώς πάρα πολύ σφιχτά - μία προς μία οι άνδρες προσεκτικά σπρώξει προς την αντίθετη άκρη της κάρτας. Μετά από μια μακρά συνομιλία με χειρονομίες μία από τις τρεις ρωτά: «Chau Doc;». «Της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Chau Doc» - νεύμα έχουμε μια ένδειξη της κατεύθυνσης. Όπως αποδείχθηκε, η στάση του λεωφορείου βρίσκεται έξω από τα όρια της πόλης, και επιλέγοντας το λάθος φορέα, μπορεί να είναι στους υπόλοιπους οικισμούς. Μια επείγουσα ανάγκη να ξυπνήσει. Από την πλευρά του δρόμου πολύ βολικό podvorachivaetsja περίπτερο με τον καφέ. Παρακαλώ «θεωρήσεις πάγο καφέ Γάλα» (!) Και κάθονται σε μικρές πλαστικές καρέκλες για ένα τραπέζι χαμηλό μέταλλο. Λίγα λεπτά αργότερα, φέραμε το κρύο καφέ με πάγο (!) Και ζεστό πράσινο τσάι. Beg κούπες τσαγιού δεν είναι δυνατόν, να ζεσταθεί, πάρα πολύ, αλλά η γεύση και το σθένος, παρουσίασε ένα πραγματικό καφέ Βιετνάμ, συμπληρώστε αυτήν την έννοια στάση.

Νωρίς το πρωί στην αγορά της πόλης

Τέλος, φτάνουμε στην πολυαναμενόμενη ανάχωμα του ποταμού, και ο ορίζοντας δείχνει μόλις ένα πορτοκαλί δίσκο του ήλιου. Γύρω αιώρες θρόισμα, να αρχίσει να χτυπά το τηγάνι, στις όχθες του ποταμού, τα φώτα - η πόλη ξυπνά. Σκούρο σιλουέτες των σκαφών και τα κύματα λάμπουν στο φόντο της συναρπάζουν αυγή του ουρανού, και θυμόμαστε τελικά γιατί έρχονται εδώ - για να δείτε την περίφημη ζωή στο νερό στο Δέλτα του Μεκόνγκ.

Sunrise πάνω Chau Doc

Παρακάτω ξεφορτώσουν τα πλοία με λουλούδια και φρούτα, και αποφασίζουμε να βρείτε ένα πιο άνετο μέρος για να νοικιάσετε μια βάρκα. Από την γέφυρα Cau Con Tiên σπεύσει να καλύψει τα μαθήματα πρωτοπόρους μαθήτριες στο παραδοσιακό λευκό dayah ao και οι ντόπιοι κάνουν γυμναστική. Μετά από μια σύντομη βόλτα μέχρι ενάντια στο πλοίο, το οποίο μόλις πλησιάζει ένα παράξενο ξύλινη κατασκευή, η οποία μας φέρνει ακριβώς στην άλλη πλευρά για χιλιάδες VND ανά άτομο (5 λεπτά). Συνεχίζουμε να ονειρεύονται ένα πρωινό και ένα ποτάμι με τα πόδια.

Το πρωί, να είστε βέβαιος να κάνει ασκήσεις Βιετνάμ

Ferry

Ξύλινο ατμού

Η ώρα του πρωινού

Πλωτή αγορές

Από κάπου στο δρομάκι προς εμάς ένας άνθρωπος τρέχει και χειρονομίες καλώντας βάθος. Λοιπόν, με την υιοθέτηση των τροφίμων θα πρέπει να περιμένουμε, γιατί τώρα πάμε σε ένα ταξίδι σε μια ξύλινη βάρκα στην Μεκόνγκ ή, όπως μερικοί αποκαλούν Βιετνάμ, ποταμός της Nine Dragons. Αυτό το ποίημα προέρχεται από το ποσό του σωλήνα νερού που συνδέει την επικρατούσα τάση. Για να αρχίσει να κινείται προς τα κύρια αξιοθέατα από αυτά τα μέρη - πλωτή αγορά. Και αμέσως καταλαβαίνουμε ότι εν γνώσει έφτασε στο Chau Doc αυτή την ώρα! Παρά το γεγονός ότι η αγορά του νερού είναι ανοιχτό μέχρι αργά το βράδυ, η πιο έντονη περίοδο - νωρίς το πρωί. Εμπόριο πραγματοποιείται στη μέση του ποταμού - με πολλά σκάφη διαφόρων μεγεθών. Μικρές επίπεδο πυθμένα βάρκες, σχεδιασμένο για πολλά άτομα που ονομάζεται sampans.

Βαριά φορτία γίνονται με τη μεταφορά με πλοίο στο χώρο του φορτίου, που ονομάζεται παλιοπράγματα. Πάνω από κάθε σκάφος υψώνεται ένα μακρύ κοντάρι - «keybeo». Είναι το είδος ενός σημείου - εμπόρους κρεμάσει keybeo κύρια προϊόντα της. Πωλεί κυρίως φρέσκα φρούτα, λαχανικά, και τα δώρα του ποταμού. Οι αγοραστές παίρνουν επίσης στα ράφια σε μια ποικιλία των πλωτών εγκαταστάσεων: ξύλινα μηχανοκίνητο σκάφος, κανό με κουπιά και τουριστικά σκάφη.

Η ζωή στο νερό

Το επόμενο σημείο της διαδρομής μας γίνεται μια διευθέτηση στο νερό. Οι λόγοι κατοικίες είναι άδειο μεταλλικά βαρέλια ή παλιά σκάφη. Κάτω από κάθε κτίριο είναι σε αναστολή κλουβιά ή δίχτυα - είναι ντόπιοι μεγαλώνουν τα ψάρια που τρέφονται με τα απορρίμματα τροφίμων. Με το είδος του σπιτιού είναι συχνά δυνατό να προσδιοριστεί η συνοχή της οικογένειας. Σε αυτά τα πλωτά σπίτια, κατά κανόνα, οι απλοί άνθρωποι ζουν, ενώ οι πιο εύπορες οικογένειες μπορούν να αντέξουν το πιο ακριβό και αξιόπιστη σπίτι στα ξυλοπόδαρα κοντά στην ακτή. Το υπόλοιπο της ζωής στις όχθες του ποταμού είναι πολύ παρόμοια με την κανονική: οι προσόψεις είναι διακοσμημένα με σημαίες στα μπαλκόνια σε ειδικές δεξαμενές ετοιμάζω λαθραία ποτά, όπως τα κατοικίδια ζώα κρατήσει το κελάηδισμα των πουλιών, ακόμα και να γεννήσει τα σκυλιά.

Η ζωή στη Γη

περιοδεία νερό μας διαρκεί λίγο περισσότερο από μία ώρα, μετά την οποία το πλοίο πλησιάζει μια μικρή αγορά στο χωριό Cham - αυτή τη φορά σε στέρεο έδαφος. Κάτω από τις μαρκίζες με σουβενίρ, μετάξι, κωνικά καπέλα και το περίφημο μη. Σε ένα από τα ράφια κρέμονται διαφήμιση στα Αγγλικά Ι zyke με την προειδοποίηση να μην αγοράζουν από το τοπικό κέικ παιδιά κέικ μπορεί να είναι παλιό και «να προκαλέσουν κολικούς.» Ακριβώς κάτω από την προειδοποίηση βρίσκονται σε σύγχυση κορίτσι με πλήρη δίσκους των muffins - δεν ξέρουν αγγλικά, και πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί η επιχείρησή τους δεν είναι. Αγοράστε ένα καπέλο και ξεκίνησαν να περιφέρονται στους σοκάκια ανάμεσα στα σπίτια.

Οι Βιετνάμ - πολύ φιλική προς τους ανθρώπους και έχουμε συνηθίσει να τα πανταχού παρόντα χαμόγελα και ευσεβείς πόθους. Αλλά στα στενά δρομάκια Chau Doc φιλοξενία παίρνει μια πραγματικά παγκόσμια κλίμακα. Τοπική πλωτή αγορά απέχει πολύ από το να είναι το μεγαλύτερο στη Νότιο Βιετνάμ, οπότε η πόλη δεν είναι τόσο πολλοί τουρίστες. Βασικά, έρθουν να δουν το σπίτι πάνω στο νερό και κοίταξε περιφέρονται στους πολυάριθμους ναούς, άδικα παραμεληθεί από τακτικά δικαστήρια, όπου η επαγγελματική ζωή των απλών ανθρώπων. Σε ένα λευκό άνδρα με ένα chaudoktsy κάμερα παρακολουθεί με ενδιαφέρον, από όλες τις πλευρές ακούγεται «Hellou», και μέσα σε δεκαπέντε λεπτά των μυών του προσώπου έχουν κουραστεί από ατελείωτες παράξενα χαμόγελα.

Από τα καροτσάκια οδικών σπεύδω με φρούτα στις παρυφές των δρόμων γυναίκες αποξηραμένα φρέσκα θυμίαμα μπαστούνια, τα παιδιά προσπαθούν για να Tetu (Βιετνάμ Πρωτοχρονιάς) τα κοστούμια λιοντάρι. Εδώ δρόμος διασχίζει το κοτόπουλο, πλύσεις κόκορα επόμενη άνθρωπος, ψαράδες στις όχθες του ποταμού τεθεί σε απευθείας σύνδεση, οι μαθητές έτρεξαν έξω για να αλλάξει - η ζωή συνεχίζεται. Η θερμότητα του ήλιου το μεσημέρι γίνεται αφόρητη, και φύγαμε σε αναζήτηση ενός καφέ με κλιματισμό ή ανεμιστήρες, να περιμένουν τις θερμότερες ώρες. Γεύμα στη στέγη στον κεντρικό δρόμο και πίσω για να εξοικειωθούν με τοπικές πινελιές.

Στη σκιά κάπου κοντά στην ομάδα ποτάμι των νέων πίνει μπύρα ρυζιού. Βλέποντας μας από μακριά, προσφέροντας να ενταχθούν. Αδυνατώντας να αρνηθούν την επίθεση της εγκαρδιότητας τους, να δοκιμάσουν προσεκτικά το ποτό. Επειδή τα γλωσσικά εμπόδια, η συζήτηση δεν πάει, και συνεχίζουμε το δρόμο μας. Περνάμε από το καφενείο, όπου, σύμφωνα με την επιγραφή, την προετοιμασία sobachatiny.

Θαυμάζοντας μανταρινιές που καλλιεργούνται στο πλαίσιο και έχει το σχήμα ενός δράκου. Δοκιμάστε κάτι σαν λουκουμάδες κέικ Bao, στον ατμό, και να πιείτε φρέσκο ​​χυμό ζαχαροκάλαμου τους. Πηγαίνετε πίσω στο ανάχωμα, που νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε με τα πόδια μας μέσα από Chau Doc. Στη σκιά του αναπαύεται δέντρο σε πλανόδιους πωλητές αιώρες και των άλλων εργαζομένων. Γύρω από τα χαμηλά δέντρα στα σχοινιά αποξηραμένα ρούχα τους.

Υπό το φως της ημέρας για να παρατηρήσετε περίεργα chetyrnadtsatimetrovuyu στήλη με γλυπτά των ψαριών. Γύρω στην κατοχή της μια έκθεση φωτογραφίας υπαίθριο, και είμαστε στην ευχάριστη θέση να θαυμάσετε τις εικόνες των σκηνές από τη ζωή του Βιετνάμ. Πλησιάζοντας το βράδυ. Στο σχολείο, φαίνεται να έχουν τελειώσει μια τάξη, και η πλατεία μπροστά στη θάλασσα είναι γεμάτη με γέλιο και βαβούρα των παιδιών. Rebyatnya διδάσκει αγγλικά στο σχολείο, και με μεγάλη χαρά να επικοινωνήσει με τους ξένους. Έχουμε ρίξει λίγα λόγια για τον εαυτό σας και τις χώρες σας και να φωτογραφηθεί για τη μνήμη. Ανεπαίσθητα είναι καιρός να σπεύσει να το λεωφορείο στη Ho Chi Minh City έχει ήδη γίνει μητέρα.

Μια μικρή επαρχιακή πόλη Chau Doc, παρά το εξωτικό και ασυνήθιστο τρόπο ζωής, δεν συγκλονιστικό - αυτός ήσυχα που γλιστρά μέσα στην καρδιά της μοναδικής ηρεμίας του. Ένα τέτοιο ταξίδι, ανεξάρτητα από το μήκος τους άλλαξε τη συνείδηση ​​και να θυμόμαστε για μια ζωή.